เกี่ยวกับภาษามาเลย์

ภาษามาเลเซีย เรียกว่า บาฮาซามาเลเซียหรือบาฮาซามลายู จัดอยู่ในตระกูลภาษาออสโตรนีเซียและเป็นระดับภาษามาตรฐานของภาษามาเลย์ ทั้งนี้มักจะมีความสับสนเกี่ยวกับความหมายของชื่อบาฮาซามาเลเซีย บาฮาซามลายู และบาฮาซาอินโดนีเซีย ในประเทศมาเลเซีย ไม่มีความแตกต่างอย่างชัดเจนระหว่างบาฮาซามาเลเซียกับบาฮาซามลายู (ในปี 2529 ชื่ออย่างเป็นทางการเปลี่ยนเป็นบาฮาซามลายู แต่ในปี 2550 เปลี่ยนกลับเป็นบาฮาซามาเลเซีย เพื่อช่วยให้เกิดสำนึกของความเป็นเจ้าของสำหรับพลเมืองทุกคนโดยไม่คำนึงถึงเชื้อชาติ) ส่วนบาฮาซาอินโดนีเซียหมายถึงภาษามาเลย์ระดับมาตรฐาน ซึ่งเป็นภาษาประจำชาติของประเทศอินโดนีเซีย อย่างไรก็ตาม ในประเทศอินโดนีเซีย ทั้งสามภาษามีความแตกต่างอย่างชัดเจน ดังนี้ บาฮาซาอินโดนีเซียหมายถึงภาษามาเลย์ระดับมาตรฐาน ซึ่งเป็นภาษาประจำชาติของประเทศอินโดนีเซีย บาฮาซามาเลเซียหมายถึงภาษามาเลย์ระดับมาตรฐาน ซึ่งเป็นภาษาประจำชาติของประเทศมาเลเซีย ส่วนบาฮาซามลายูหมายถึงภาษาถิ่นของกลุ่มชาติพันธุ์มาเลย์ในประเทศอินโดนีเซีย โปรดทราบว่าสำนักงานภาษาและวรรณกรรมของประเทศมาเลเซีย อินโดนีเซียและบรูไน ทำงานร่วมกันเพื่อกำหนดมาตรฐานระดับภาษามาเลย์ที่ใช้เป็นภาษาประจำชาติของตน

ภาษามาเลเซียมีคำยืมหลายคำที่มาจากภาษาสันสกฤต, ทมิฬ/เตลูกู, กรีก, ละติน, โปรตุเกส, ดัตช์, จีนบางท้องถิ่น, อาหรับ (สำหรับศัพท์ศาสนา) และล่าสุดภาษาอังกฤษ (สำหรับศัพท์วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี)

ตัวเขียนละตินที่เรียกว่ารูมิ เป็นที่รู้จักในคริสต์ศตวรรษที่ 16 และปัจจุบันเป็นระบบการเขียนที่เป็นทางการเพียงระบบเดียว ในการปรับปรุงแก้ไขล่าสุดในปี 2515 ใช้ชุดตัวอักษรภาษาอังกฤษทั้ง 26 ตัว ตั้งแต่ A a ถึง Z z นอกจากนี้ ยังมีทวิอักษรสระประสมสองตัว 3 ตัว ได้แก่ ai au oi และทวิอักษรพยัญชนะ 5 ตัว ได้แก่ gh kh ng ny sy ซึ่งไม่นับเป็นอักษรต่างหากของชุดตัวอักษร ถึงกระนั้นก็ตาม ตัวเขียนโบราณภาษายาวี ซึ่งเป็นรูปแบบหนึ่งของภาษาอาหรับ ยังคงใช้กันอย่างแพร่หลายในประเทศมาเลเซีย แม้ว่าจะไม่ได้เป็นตัวเขียนทางการเช่นในประเทศบรูไน ความนิยมอย่างต่อเนื่องของภาษายาวีเห็นได้จากซอฟต์แวร์โปรแกรมจำนวนมากที่ให้บริการเขียนทับศัพท์อัตโนมัติระหว่างระบบการเขียนทั้งสอง ตัวเขียนภาษายาวีเขียนจากขวาไปซ้ายและประกอบด้วยตัวอักษร 40 ตัว ส่วนใหญ่มีรูปที่ใช้แบบลอย เริ่มต้น ตรงกลางและปิดท้ายที่แตกต่างกัน เพื่อไม่ให้เป็นการเยิ่นเย้อ จึงได้แสดงเฉพาะในแบบลอยดังนี้

ความท้าทายของการแปลและโลคัลไลเซชันภาษามาเลย์

• ในส่วนที่เกี่ยวกับการแปลข้อความเป็นภาษามาเลเซีย ควรทราบว่ารูปแบบภาษาที่เป็นทางการและไม่เป็นทางการใช้คำศัพท์ที่แตกต่างกัน และไวยากรณ์ด้วยในบางกรณี และนอกจากนี้ ยังมีภาษาถิ่นเฉพาะภูมิภาคจำนวนมาก ดังนั้น ประเด็นหลักของงานโลคัลไลเซชันคือการเลือกใช้รูปแบบภาษา และ/หรือภาษาถิ่นให้เหมาะสมกับเนื้อหาและกลุ่มผู้อ่านเป้าหมาย

• สำหรับงานโลคัลไลเซชันการบันทึกเสียง เนื่องด้วยภาษาถิ่นที่มีเป็นจำนวนมาก จะต้องเลือกนักพากย์ให้สอดคล้องกับกลุ่มผู้ฟังเป้าหมาย